Als je, zoals ondergetekende, al wat geleefd hebt en dus een tikkeltje ouder wordt, heb je, bij het horen van “nieuwe” dingen wel eens de neiging om naar het verleden terug te grijpen en daar vergelijkbare dingen uit te halen, zonder dat je daarmee meteen wil zeggen dat “vroeger alles beter” was of zo. Het is gewoon, dat je al een paar waves hebt zien passeren en dus weet dat alles ooit terugkomt, of het nu akoestische blues is, western swing of electro-pop. Deze overpeinzing viel me te beurt, toen ik, nietsvermoedend en zonder het perspromo-blaadje te hebben gelezen, deze CD in de lader van de auto schoof: drie namen doken onmiddellijk in mijn grijze schors: China Crisis, Tears For Fears en Fiction Factory.

Niet dat ik, zo’n dertig jaar geleden, een geweldige fan was van die bands, maar het simpele feit dat het uitgerekend dié drie namen zijn, die opdoemden, zegt alvast iets over de indruk die hun muziek toen moet gemaakt hebben.Dat is best grappig te noemen, nu ik het moet hebben over de tweede plaat van een mij tot nu toe onbekende band uit het Noorse Bergen, een stad die ik doorgaans alleen maar associeer met jazz, blues en metal, maar die stilaan een echte smeltkroes van muziekstijlen lijkt te gaan worden. Dat ik een en ander grappig vind, heeft te maken met de vaststelling dat de leden van het trio wellicht niet eens verwekt, laat staan geboren waren, toen de electro- of synthpop haar hoogtepunt beleefde.

Dit allemaal gezegd zijnde, Stian Iversen, Frode Bakken en Christian Line Aanesen maken van die heerlijk uitwaaierende popmuziek, die, of je dat nu wil, zodanig meeslepend uit de hoek komt dat je, zelfs al ben de zestig al een eind voorbij, na drie keer luisteren, de nummers mee neuriet en, al klinkt één en ander bij momenten nogal melancholisch…je wordt hier zo blij van! Dat gevoel gaat zeker al niet meer weg, zodra je de stem van de mij verder onbekende Chiara Cavallari gehoord hebt, die bij voorbeeld in “Closer” een heel fijn extra laagje aan het op zich al knappe groepsgeluid toevoegt. Op het moment dat zij op de voorgrond treedt, heb je echter al een bijzonder straffe ris songs gehoord, met “Lost Somewhere”, “Final Testament” en “Ride”. Dat niveau houdt het gezelschap de hele -nou ja, “de hele” is een beetje een overdrijving, aangezien de tien songs samen op iets boven het half uur afklokken- plaat vol en dat maakt dat je de ene na de andere catchy en radiovriendelijke popsong hoort defileren.

Nogmaals: ik ben wellicht een paar decennia te oud voor dit soort muziek, maar dit is werkelijk heel goed gedaan, al zou ik persoonlijk de instrumental “Liminality” niet weerhouden hebben. Maar verder: totaal geen klachten, niet in het minst omdat ook het afsluitende duo “World I Used To Call Mine” en “Inner Space”, dat op de titelsong volgt, simpelweg onweerstaanbaar klinkt. Ik heb al langer een boon voor muziek die ons vanuit het Noorden komt aangewaaid en deze neem ik daar met heel veel graagte bij !

(Dani Heyvaert)